تن دریــــــاپراز موج است و مهتــاب

به صد ناز و کرشمه،سخت بی تاب

گهـــی زخمه به جان صخره از موج:

که ساحل،وسعتی،ما را تو دریـــاب

قفس دریـــــــا و موج دنبال رفتــــن

رهیدن،لیک باشد مثل یـــــک خواب

دوباره مـــــــی رود تا بــی کران ها

میــــان وسعت دریـــــــا،فقط آب...